Rrefimi i nje prostitute

Dergjem. Ja tek me ke…kaq prane…si kurre ndonjehere, e zhveshur nga falsi dhe e veshur me kete mantelin e zymte te dhimbjes qe me shkon aq shume, mantelin qe ti e qepe enkas per mua, te kujtohet?. Ja ku me ke, ne vorbullen e veshtiresive, kurorezuar me harresen vezulluese…oh…por jo…ti sme sheh dot…ti me ke kaq larg…ti…gjithkush…dhe une dergjem brenda fasadave te shpirtit tim, gjunjezuar para heshtjes se dashurise, para veshtrimesh te verbra te botes perreth , para ulerisem se shurdhet te vetmise. Dergjem…tinuk je…askush nuk eshte…por vetem nuk jam. Dic po me perkedhel…ah zjarri…gjuhet e flakes lepihen embelsisht pas qenies sime…e shikon nuk jam vetem…ato me duan…flaket e brishta duan te ngrohim ekzistencen time…por me kot…e pamundur…veshtire te shkrihet ky shpirt I acarte, I mpiksur prej harreses, kohes; I ngjyer ne zhgenjime, mashtrime, genjeshtra e te verteta te heshtura te jetes…jeta…oh per ate qiell sa me rendojne shuplakat e saj. Dergjem…nen peshen e ligsht te shpirtit tim te thare, te flakur ne shkretetiren(humneren) e harreses. Duar…po dy duar te ndyra, te vyshkura e te fuqishme…I ndjej tek po shqyejne…po rremojne koshin e memories sime te lajthitur…dic kerkojne me ngulm…jo mos…ja tek po nxjerrin prej andej miliara apokalipse mendimesh…miliarda therrmija ndjenjash…kujtime qe rrasen, shtyhen tej, zihen; ne cdo kujtim qe zhvarroset, perpelitet cdo vene e imja, ulerasin te githa indet e trupit tim…por me kenaq kjo…po me vjedhin kujtimet…kujtimet qe per aq shume kohe jane perplasur ne bregun e zemres sime dhe kane therrmuar egersisht cdo shkemb te saj. Kujtime, kujtime, kujtime pa fund…tani po cuditem me thellesine e mendjes sime…si nuk ka plasur prej tyre…kuptoj qe po zbrazem…nuk ndiej me asgje…por jam e lumtur…po po e lumtur qe se ndjej me renkimin e zinxhireve te trashe e te rende te kujtimeve…jepini, ka mbetur akoma, shkundeni cdo arkiv te skalitur ne neurone…Dhe…ne kulmin e ekstazes sime, kur po ushqeja shpirtin me helmin e kenaqesise, duart qe po shponin koken time dhe germonin ate mizorisht, u terhoqen, te lodhura…apo te sfiduara nga kujtimi I rradhes…gjaku me vlon nga ethet e kujtimit te rradhes…nje pale sy qe cajne perms rrenojave te dhomes se zemres sime…oh per ate qiell je ti…Syte e mi pikojne gjak, zemra ime pikon lot, lotet perbaltin pluhurin e harreses. Zemra ime e krisur perpelitet nga ndjenja e injektuar prej teje. Ja tek te kam ty…kujtimin tend dhe…cuditerisht ndihem e ngopur prej ketij kujtimi qe dergjej brenda meje…kujtim qe me mbush mushkerite me ajrin e lumturise. Ja ku e ndjej kujtimin tend…te ndjej ty qe vazhdon te nenshkruash fatin mbi rrenojat e damareve te mi…jo prit…ti nuk mund…une nuk mund te lejoj te me sakatosh serish shpirtin…duhet te vras…duhet te vras kujtimin tend edhe pse e di qe kjo do te thote te vras gezimin, te vras nje pjese te qenies sime, jeten e jetes sime…Jo, mos me shiko ashtu tani qe po e ndjen fundin e sketerre…mos me lyp tani ate per te cilen une tu pergjerova sa e sa here: faljen…jo…falja me shqyen shpirtin…se di pse…nuk e duroj dot torturen e faljes.